‘Kies maar,’ zeiden ze. We hadden teamoverleg over een aantal jonge cliënten en ik had mijn zorgen over twee meisjes ingebracht. Allebei hadden ze intensievere psychologische behandeling nodig dan ze nu kregen, vond ik. Het team was het daarmee eens – en toch kon het niet.
‘Kies maar,’ was het antwoord, ‘we hebben maar budget voor eentje.’
Ik was nog jong, maar ik voel nóg hoe er iets in me verschoof op dat moment. Was dit hoe het ging? Stond geld echt boven mensen? Boven kinderen?
De teamleider maakte nog een kleinerende opmerking over niet zo gevoelig zijn. Er werd me zelfs verteld dat ik maar terug moest gaan naar Limburg, waar ik vandaan kwam: ik paste niet in de harde Randstad-mentaliteit. Nou, daar sta je dan met je mond vol tanden. In een zorginstelling notabene.
Terugkijkend was dit een sleutelmoment in mijn leven. Zo’n moment waarop je op een tweesprong bent aangekomen en een richting kiest, al dan niet bewust. Ik weigerde mijn hart op slot te gooien en een koele kikker te worden, en zo zette ik mijn eerste schreden op het pad van mijn hart – in plaats van dat van mijn hoofd, waar ik me veel meer in had bekwaamd tot dan toe. Ik ontwikkelde een groeiende weerstand tegen programma’s en protocollen, die mogelijkheden begrenzen en mensen vastzetten in hokjes – en budgetten. En ik realiseerde me in wat voor complexe wereld kinderen opgroeien.
Dat laatste merkte ik ook toen ik Kinderopvang De Kruimeltjes runde, een gastouderopvang bij mij aan huis. Het verschil was dat ik daarin veel meer ruimte had om mijn eigen plan te trekken, afgestemd op de behoeften van de kindjes. Dat kon de ene dag linksom gaan en de ander dag rechtsom, meebewegend met wat zich aandiende.
In die tijd leerde ik een hoop over jonge kinderen en hoe zij zich door de wereld bewegen. Ik ontdekte ook wat die wereld eigenlijk allemaal van ze verwacht, verlangt en eist. Daar zit een spanningsveld, zag ik. Een wrijving tussen behoeften van kinderen en verwachtingen van hun omgeving. Frictie die ervoor kan zorgen dat kinderen zichzelf verlaten – zich aan gaan passen voorbij wat gezond is – om de omgeving te plezieren.
Toen onze jongste na de geboorte doof bleek te zijn en er een intensief ziekenhuistraject volgde, moest ik stoppen met de kinderopvang. Mijn focus werd haar taalontwikkeling: eerst in gebarentaal – die we zelf razendsnel moesten leren – en later, toen ze cochleaire implantaten had, kwam daar de hoor- en spraakontwikkeling bij. Een intense reis was het, maar ook een mooie, vol met nieuwe sleutelmomenten. De stilte bracht zoveel lessen met zich mee.
Wat een beperking werd genoemd, bleek gek genoeg eerder een verrijking. Ik leerde te visualiseren en te communiceren in beelden. Om gebarentaal te kunnen gebruiken, moest ik met al mijn aandacht in het hier en nu zijn – anders spraken mijn handen wartaal (Simone Kleinsma zong er ooit een prachtig nummer over: Stille Liefde). Maar wat ik bovenal leerde, is hoeveel drukte en afleiding er wegvalt als woorden stil worden.
Die stilte. Die begon ik steeds vaker op te zoeken. In de natuur, in meditatie, ademwerk. En in het schrijven. Ik won in 2014 een verhalenwedstrijd met mijn verhaal “De wereld van stilte”, dat gepubliceerd werd in de bundel: “Het gebaar dat mijn leven veranderde”. Als klein meisje al droomde ik ervan om schrijver te zijn en nu stond mijn verhaal zomaar in een boek. Dat smaakte naar meer.
Per toeval werd ik tekstschrijver. Vanuit persoonlijke kring kwam een onverwachte vraag om teksten te schrijven voor de nieuwsbrief en website van een bedrijf. Ze zaten omhoog, de teksten moesten liefst gisteren af zijn. Of ik kon helpen: ik kon toch schrijven? Commercieel schrijven was weliswaar een andere tak van sport dan ik gewend was, afgezien van wat productteksten die ik schreef toen ik in het farmaceutisch onderzoek werkte. Ik besloot het maar gewoon te proberen en vond het zo leuk dat ik niet lang daarna solliciteerde op een functie als tekstschrijver. Het was een ideale match: ik kon mijn creativiteit erin kwijt én ik kon het vanuit huis doen, als de kinderen op bed lagen.
Die creativiteit was ik lange tijd kwijt geweest en kwam nu stukje bij beetje weer terug. Dat hielp me enorm om uit mijn stevig geconditioneerde denk-hoofd te komen. Meer en meer begon ik mijn eigen pad te lopen en het opvallende daarbij was dat allerlei (fysieke) klachten langzaamaan verdwenen. Vastzittende schouders, hoofdpijn – hoe meer ik deed waar mijn hart van ging zingen, hoe meer mijn lichaam en geest in balans kwamen, hoe beter ik me voelde.
In 2018 verhuisden we met ons gezin vanuit Zeewolde terug naar Limburg. Dat hadden we helemaal niet zo bedacht – het liep gewoon zo. Terug op geboortegrond overviel me een sterk gevoel van thuiskomen, vooral als ik in de bossen rondzwierf. Dezelfde bossen waar ik als kind in speelde. Waar ik in de beek zwom, in bomen klom en hutten bouwde. Hoe anders is het nu, dacht ik vaak, hoeveel kinderen groeien nog zo op? En hoe moet je als kind dan wél ontprikkelen, ontspannen of opladen, als het niet meer vanzelfsprekend is om in de natuur te zijn?
Daar wist ik inmiddels wel het één en ander van. Zo begon Stuiter Stil als idee in mijn hoofd te groeien. Een boek voor kinderen, met handvatten voor zelfregulatie, manieren om te ontprikkelen, oefeningen die helpen om de hart-hoofd balans te herstellen. Bovendien: een boek dat zich richt op diepere verbinding tussen kind en volwassene.
Als ik zelf een boek als Stuiter Stil koop, wil ik graag weten wat de achtergrond of expertise van de schrijver is. Net zoals mensen vaak bij een eerste kennismaking vragen: En wat doe jij? Ze bedoelen dan wat voor baan je hebt. Ik heb daar nooit een simpel antwoord op. Ik pas niet zo goed in een hokje: ik studeerde psychologie, en deed dingen die daar soms wel en vaker niet (direct) iets mee te maken hadden. Ik volgde allerlei cursussen en workshops, deed een bijscholing kinderpsychologie, en ik lees veel en graag.
Maar eigenlijk is dat allemaal niet zo interessant – Stuiter Stil is namelijk vooral een stukje van mijzelf. Het is het resultaat van mijn pad tot nu toe, van alles wat ik tot nu toe heb gedaan, geleerd en ervaren. En dat stukje van mij mag nu naar de harten van andere kinderen reizen.
Toch nog meer weten over mij? Hier lees je meer.
Volgende keer onthul ik de cover van Stuiter Stil!
(Afbeelding: eigen foto, door AI omgezet in deze tekening)