Mijn leergierige aard zorgt ervoor dat ik mij nogal eens vol enthousiasme op nieuwe interesses stort, met een open én kritische blik. Zo heb ik in de loop der jaren kennis en ervaring opgedaan met uiteenlopende onderwerpen via studies, cursussen, literatuur en beoefening. Inhoudelijk is de grote lijn daarin de wisselwerking tussen lichaam en geest, de kracht van gedachten en het leven in – en verbinden met – de natuur. Mijn droom is om een wereld vol magie en verwondering te creëren, waarin kinderen gewoon weer kind mogen zijn.

Mijn achtergrond

Ik studeerde Klinische Psychologie aan de Universiteit Utrecht en volgde later nog een bijscholing Kinderpsychologie. Als psycholoog werkte ik met chronisch zieke kinderen en met verstandelijk gehandicapten. Ook heb ik in het wetenschappelijk geneesmiddelenonderzoek gewerkt en ben ik, na de geboorte van mijn kinderen, een aantal jaren gastouder geweest. Hier moest ik mee stoppen toen onze jongste doof bleek te zijn en er een intensief ziekenhuis- en revalidatietraject volgde. Ik maakte van mijn hobby – schrijven – mijn werk en ging van huis uit aan de slag als tekstschrijver; het werken met kinderen verving ik door vrijwilligerswerk op de school van mijn eigen kinderen. Als onder andere klassenouder, overblijfmoeder en lid van de ouderraad was ik veel in de school aanwezig en zeker tijdens het overblijven leerde ik de kinderen goed kennen, net als hun zeer uiteenlopende wensen en behoeften. Wat een uitdaging om ieder kind te kunnen geven wat hij of zij nodig had, zeker binnen de drukte en de overdaad aan prikkels in zo’n groep. De psycholoog in mij observeerde tijdens die momenten, zonder dat ik het echt in de gaten had. In de jaren daarna begon het echter te knagen en vroeg ik mij steeds vaker af:

• Hoeveel kinderen lopen er in de kleuterklas al op hun tenen om maar te voldoen aan de verwachtingen van de buitenwereld?
• En hoeveel kinderen gaan dagelijks over hun eigen grenzen om mee te kunnen komen met de groep?
• Waarom kent onze maatschappij zoveel waarde toe aan extravert gedrag en aan presteren?
• In hoeverre kunnen kinderen echt zichzelf zijn en hun eigen “ik” en talenten ontdekken, zonder oordeel of sturing?

Achteraf gezien zijn toen al de eerste zaadjes geplant voor wat nu, jaren later, is uitgegroeid tot een diepe wens om kinderen terug te brengen bij hun natuur: bij de verbinding met zichzelf.

Lessen van mijn geboortegrond

In 2018 verhuisden wij van het Flevolandse Zeewolde naar het Midden-Limburgse Heythuysen. Terug op geboortegrond gebeurden er twee dingen. Ten eerste werd ik me bewust van een diepe verbinding met de natuur en een sterk gevoel van thuiszijn, terwijl ik door de bossen uit mijn jeugd zwierf. Natuurgebied het Leudal, dat ik als kind als mijn achtertuin beschouwde, werd nu de speeltuin van mijn eigen kinderen. Vele vergeten plekjes en herinneringen kwamen naar boven. Beelden van onbezorgd kind zijn; van hutten bouwen in het bos, klimmen in bomen en zwemmen in de beek.

Het tweede dat gebeurde, was dat ik de verbinding tussen mijn hoofd en mijn hart hervond. Ik begon me te realiseren dat ik de beste beslissingen in mijn leven vanuit mijn gevoel had gemaakt, niet vanuit de ratio. Desondanks leefde ik overwegend in mijn hoofd. En ik niet alleen, viel me op. Terwijl ik de vergeten schatten van mijn geboortegrond ontdekte, drong tot me door hoezeer het denken overal centraal staat; in het schoolsysteem, het bedrijfsleven, in onze hele maatschappij. Wat me echter het diepst raakte, was het besef dat we zelfs van jonge kinderen al vragen om de wereld toch vooral te benaderen vanuit het verstand en niet vanuit het hart. Al vroeg draait hun leven om toetsen, prestaties en verwachtingen.

Hoofd en hart in balans

Je staande houden in een prestatiegerichte wereld vol prikkels, vraagt om een goede balans tussen hoofd en hart. Tussen denken en voelen, tussen concentreren en ontprikkelen. Maar waar leert een kind dat? Wie brengt kinderen de technieken bij waarmee ze dat overvolle hoofd weer tot rust kunnen brengen? Van wie leren ze hoe ze kunnen ontspannen, voelen en loslaten? In de kunstmatige, materialistische en op ratio gerichte wereld waarin onze kinderen opgroeien, is het geen makkelijke opgave om in balans te blijven; ook voor volwassenen niet. Al mijmerend over dit dilemma, kwam steeds de vraag bij me terug: zou het helpen als we kinderen leren de hoofd-hart verbinding te herstellen? En hoe zou ik daaraan kunnen bijdragen?

Die vraag hield mij een tijdlang bezig; ik dook er dieper in, speelde ermee, deelde het met gelijkgestemden en voelde in heel mijn wezen dat ik hier ‘iets’ mee wilde. Uiteindelijk diende zich als vanzelf de logische stap aan om de leidende thema’s uit mijn leven – kinderen, psychologie, schrijven en de natuur -samen te voegen. Kiek Bewust was geboren.

Kinderen verbinden met hun natuur

Zo werd het mijn missie om kinderen te (her)verbinden met hun hart – hun natuur – zodat ze steviger in het leven komen te staan en beter in balans zijn. Om dat te bereiken schrijf ik bewustzijnsoefeningen, waarmee ik probeer aan te vullen wat er ontbreekt in de wereld waarin onze kinderen zich bewegen. En dat is voor ieder kind anders. Wat voor de één goed werkt, kan een ander juist helemaal niet fijn vinden. Daarom is het mijn doel om zoveel mogelijk oefeningen en technieken te verzamelen en beschrijven, zodat ieder kind eruit kan halen wat hij of zij prettig vindt. Ik maak daarbij gebruik van (bestaande) ademhalingstechnieken, yoga oefeningen, mindfulness, lichaamsgericht werk en visualisaties. De oefeningen kunnen onder andere helpen om te ontspannen, prikkels te verwerken, emoties te reguleren of juist om de concentratie te verhogen.

De eerste 30 oefeningen heb ik inmiddels gebundeld in een boek met de titel: Stuiter Stil. Dit boek verschijnt op 1 augustus 2025 en is bedoeld om kinderen de mogelijkheid te geven om samen met een betrokken volwassene (een ouder, leerkracht, grootouder, kinderopvang, coach etc.) op zoek te gaan naar technieken waar het kind zich goed bij voelt. Probeer. Ervaar. Voel. En herhaal vervolgens de oefeningen die een kind fijn vindt, net zolang tot hij of zij ze zelf kan uitvoeren. Op deze manier kan een kind zelf een pakketje samenstellen van oefeningen die voor hem of haar werken; een soort persoonlijke gereedschapskist. Doe deze oefeningen net zo vaak samen tot het kind ze kan dromen en zelf kan toepassen. Daarmee geef je een cadeau voor het leven.

Mijn droom

Ik hoop hiermee bij te dragen aan een wereld waarin kinderen hun eigen, unieke pad mogen volgen en dat kunnen doen vanuit een sterke balans tussen hoofd en hart. Kinderen zijn niet gebaat bij een dertien-in-een-dozijn benadering, waarbij ieder kind op een bepaalde leeftijd precies hetzelfde moet kunnen. Wat ze wél nodig hebben is individuele aandacht, gezien en erkend worden voor wie ze zijn en om de wereld als een liefdevolle plek te mogen ervaren. Ze mogen gestimuleerd worden om te ontdekken, fouten te maken, te spelen, zich creatief te uiten en zichzelf te zijn.

Tegelijkertijd heeft onze wereld hén ook nodig: die kinderen die hun harts-bewustzijn omarmen, die in balans zijn en die durven te luisteren naar hun intuïtie. Kinderen die niet altijd de geijkte paden volgen, die gevoelsmatig en eigenzinnig zijn ingesteld en die onze rationele, materiële wereld een nieuwe, zachtere en diepere betekenis geven. Inspirerende kinderen met originele ideeën, die zich verwonderen over kleine én grote dingen, die magie in hun leven heel normaal vinden, die durven te dromen. Ik kan niet wachten om te zien wat deze kinderen de wereld gaan brengen, maar laat ze alsjeblieft eerst en vooral onbezorgd kind zijn!